پَـروآنـهِٓ هـا!

آن گونه غریبم كه کسی نیست به غربت ،

بدجور خراب است دلم مثل قیامت ،

در خویش فرو رفتم و در خویش شکستم . . .

این خنده که بر لب زده‌ام نیست حقیقت!

آن قدر از این خلق پرم سخت که دیگر . ‌. .

نه میل سخن دارم و نه گوش نصحیت ،

در شهر بسی گشتم و یک جرعه وفا نیست!

چیزی كه در این قوم زیاد است، خیانت!

تا کی همه را بر سرو بر شانه گرفتن؟

هرکس كه خوشش نیست بگویش به سلامت...

این گونه كه دنیا به سرم ریخت عذابش ،

ای مرگ دو صد بار به اجداد تو رحمت ،

این سادگی‌ام بود كه مرا از تو جدا کرد :)

نگذار بیفتد همه‌اش گردن قسمت  . . .

پرسید که دنیای تو بی من به چه شکل است؟

گفتم كه چنین است، فقط حسرت و حسرت :)

حسین وصال پور