پَـروآنـهِٓ هـا!

آن گونه غریبم كه کسی نیست به غربت ،

بدجور خراب است دلم مثل قیامت ،

در خویش فرو رفتم و در خویش شکستم . . .

این خنده که بر لب زده‌ام نیست حقیقت!

آن قدر از این خلق پرم سخت که دیگر . ‌. .

نه میل سخن دارم و نه گوش نصحیت ،

در شهر بسی گشتم و یک جرعه وفا نیست!

چیزی كه در این قوم زیاد است، خیانت!

تا کی همه را بر سرو بر شانه گرفتن؟

هرکس كه خوشش نیست بگویش به سلامت...

این گونه كه دنیا به سرم ریخت عذابش ،

ای مرگ دو صد بار به اجداد تو رحمت ،

این سادگی‌ام بود كه مرا از تو جدا کرد :)

نگذار بیفتد همه‌اش گردن قسمت  . . .

پرسید که دنیای تو بی من به چه شکل است؟

گفتم كه چنین است، فقط حسرت و حسرت :)

حسین وصال پور

آن همه شعری که می‌خواندم برایت هیچ بود؟

ذوق‌هایت ،خنده‌هایت، بغض‌هایت هیچ بود؟

عهد بستی گفته بودی تا نهایت با منی . . .

قول هایی را كه دادی در نهایت هیچ بود؟

گفت چیزی بینِ ما اصلا نبود از ابتدا!

آن جوانی را كه من دادم به پایت هیچ‌ بود؟

یاد دارم‌ گفته بودی من خدایت گشته‌ام ،

ساده بودم من ندانستم خدایت هیچ بود ،

ردِ خنجر‌هایِ بر پشتم نشانی از تو داشت 

آه خیلی دیر فهمیدم وفایت هیچ بود :)!❤️‍🩹

حسین وصال پور

من پست هایی که تو این برچسب قرار میدم رو خودم نوشتم و اگه ببینم کسی جایی پستش کرده و به اسم خودش زده برخورد میکنم

لطفاً برای زحماتم ارزش قائل باشید ممنونم